Loon dat maatschappelijk niet als loon wordt ervaren, moet niet als zodanig worden belast. Breng daarom de ongevallenuitkering buiten de loonheffing. Daarvoor pleit emeritus hoogleraar fiscale economie Leo Stevens.
Uitkering is loon
Werkgevers die een ongevallenverzekering hebben voor hun werknemers, kunnen een uitkering doen als een werknemer iets overkomt. Die uitkering wordt als loon behandeld omdat er een verzekering achter zit die de werkgever ingevolge de arbeidsovereenkomst heeft afgesloten. Maar de Hoge Raad heeft onlangs bepaald dat het gerechtshof een zaak opnieuw moet beoordelen. Daarin ontving een vrouw een overlijdensuitkering vanwege een ongeval van haar zus. Die uitkering is afkomstig uit een gecombineerde reis- en ongevallenverzekering die de werkgever had gesloten.
Buiten loonsfeer
‘Als de polis een verstrekking is die plaatsvindt buiten de loonsfeer, dan is de daaruit voortvloeiende overlijdensuitkering geen loon. De Hoge Raad acht onvoldoende gemotiveerd waarom de premie voor de zakelijke reis- en ongevallenverzekering – anders dan overige vergoedingen en verstrekkingen in verband met de veelvuldige internationale dienstreizen van de zus – niet voor deze vrijstelling in aanmerking komt’, schrijft Stevens.
Werkkostenregeling
Wat betekent dit nu voor de werkkostenregeling?
Stevens: ‘Daarin zijn immers de vrijstellingen voor vergoedingen en verstrekkingen die niet als loon worden ervaren, geschrapt. Sindsdien vallen deze tegemoetkomingen in de belaste sfeer, tenzij ze expliciet zijn vrijgesteld.’
En dat leidt tot onduidelijkheid over bijvoorbeeld functiegerelateerde beveiligingsvoorzieningen, hybride thuiswerkvoorzieningen, lifestyleprogramma’s of verzekeringen tegen bestuurdersaansprakelijkheid.
‘In hoeverre vormt dit loon? De belastingvrije ruimte in de werkkostenregeling kan een dergelijk opgeklopt loonbegrip niet adequaat corrigeren.’
Disproportionele fiscale gevolgen
Bij zuivere ongevallenpolissen is vanwege de omkeerregel de uitkering belast, maar bij gecombineerde (reis- en ongevallen)arrangementen is de aanspraak belast, tenzij die via de belastingvrije marge van de werkkostenregeling buiten de heffing kan blijven, legt Stevens uit.
‘Maar op dit soort juridische scherpslijperij met disproportionele fiscale consequenties zit niemand te wachten, zeker niet in schrijnende gevallen. Loon dat maatschappelijk niet als loon wordt ervaren, moeten we niet als zodanig willen belasten.’