De loonvordering van de werknemer wijst de kantonrechter af. Wel moet de werkgever nog een transitievergoeding betalen.
84 uur per week gewerkt
De werknemer stelt dat hij gedurende zijn dienstverband voor de werkgever steeds zes dagen per week, 14 uur per dag bij de werkgever, een Dönerzaak, heeft gewerkt, te weten van 11:00 tot 01:00 uur. Hij kreeg voor zijn werkzaamheden € 1.200 per maand betaald, deels per bank, deels contant.
Op grond van de cao-loontabellen zou hij, inclusief 46 uur per week overwerk, het volgende maandloon hebben moeten ontvangen:
- Juni 2021: € 3.724,29
- Juli 2021 t/m december 2021 € 3.760,11
- Januari 2022 t/m juni 2022 € 3.813,16
- Juli 2022 t/m december 2023 € 3.882,13
- Januari 2023 t/m maart 2023 € 4.276,04
Volgens de werknemer moet dit loon nog vermeerderd worden met 8% vakantietoeslag.
Nog ruim € 62.000 betalen
Na aftrek van het door hem ontvangen loon van – volgens hem – precies € 1.200 per maand, resteert een door de werkgever te betalen bedrag van € 62.333,40, waarover een bedrag van (volgens de werknemer ) € 31.166,70 aan wettelijke verhoging verschuldigd is.
Niet meer uren gewerkt dan op loonstrook staan
De werkgever heeft de stellingen van de werknemer betwist. Hij voert aan dat de werknemer elke maand een loonstrook heeft ontvangen en niet meer uren heeft gewerkt dan op die loonstrook staan en die zijn uitbetaald.
De werkgever heeft betwist dat de werknemer gedurende zes dagen per week 14 uur per dag heeft gewerkt. Volgens de werkgever is dat alleen al onmogelijk omdat de openingstijden van de zaak van 12:00 uur tot 20:00 uur waren.
Nooit loonstroken ontvangen
Daarnaast heeft de werkgever nog aangevoerd dat de werknemer vanaf 1 februari 2023 helemaal niet meer heeft gewerkt en ook geen loon meer heeft ontvangen. De werknemer heeft op zijn beurt aangevoerd dat hij de door de werkgever overgelegde loonstroken nooit heeft ontvangen en dat die niet juist zijn. De daarop vermelde bedragen zijn ook niet op zijn bankrekening overgemaakt, zo stelt hij.
Overzicht bijboekingen door werkgever
Omdat het aan de werknemer is om zijn stellingen te onderbouwen en zo nodig te bewijzen, heeft de kantonrechter aan de hand van de door hem zelf overgelegde stukken zijn stellingen gecontroleerd. De werknemer heeft een overzicht overgelegd van de bijboekingen op zijn bankrekening door de werkgever. Ook heeft hij een afschrift van zijn betaalrekening over de periode juni 2021 / maart 2023 overgelegd, waarop contante stortingen te zien zijn. Niet duidelijk is of dit alle transacties zijn op deze rekening. Ook staat niet vast wat de herkomst is van de contante
Uit het overzicht volgt dat de eigen stelling van de werknemer, dat hij elke maand precies
€ 1.200 aan loon ontving, dat hij volledig op zijn rekening stortte, geen steun vindt in de door hemzelf overgelegde stukken.
Verklaring werknemer zelf
De werknemer is zelf als getuige gehoord. Hij heeft verklaard dat de Dönerzaak kom 11:30 uur en op zaterdag om 14:00 uur openging en dat hij om 10:30 begon met het klaarmaken van de salades en het klaarzetten van het vlees. De zaak ging tussen 22:00 en 22:30 uur dicht en dan ging hij schoonmaken, waar hij twee uur mee bezig was.
Tot september-oktober 2022 werkte hij alleen in de zaak en daarna kwam de werkgever ook in de zaak werken. Vanaf dat moment werkte hij nog maar vijf dagen per week en had hij woensdag en zondag vrij. Op de andere dagen ging de werkgever ook de opening verzorgen en begon de werknemer om 15:00 uur. Dat duurde twee maanden. Daarna opende de werkgever een andere zaak. de werknemer ging toen weer 6 dagen werken, en was op woensdag vrij.
De werknemer heeft verklaard dat alles wat voor de zaak nodig was, door hem werd besteld.
De contante betalingen van zijn loon mocht hij van de werkgever zelf uit de kassa halen.
Niet 6 dagen per week 14 uur per dag gewerkt
De kantonrechter stelt vast dat de partijgetuigenverklaring van de werknemer afwijkt van zijn stellingen in het verzoekschrift. Uit deze verklaring volgt immers dat de werknemer niet gedurende zijn gehele dienstverband 6 dagen per week, veertien uur per dag heeft gewerkt.
In de periode dat de werkgever ook in de zaak werkte, werkte hij volgens eigen zeggen vijf dagen per week en begon hij om 15:00 uur. Ook ging de zaak op zaterdag later open dan aanvankelijk door de werknemer is gesteld.
Nooit geprotesteerd tegen te weinig loon
Daar komt nog bij dat de werkgever terecht heeft opgemerkt dat de werknemer geen verklaring heeft gegeven voor het feit dat hij al die jaren nooit heeft geprotesteerd dat hij te weinig loon heeft ontvangen. Dat klemt temeer, nu hij kennelijk zijn loon zelf contant uit de kassa mocht pakken, zoals hij heeft verklaard.
Hoge eisen aan bewijslevering
Het jarenlang niet protesteren tegen de gang van zaken, in combinatie met het feit dat de werknemer zichzelf op meerdere punten tegenspreekt en zijn stellingen geen steun vinden in de door hem overgelegde stukken, maakt wel dat er hoge eisen mogen worden gesteld aan het door de werknemer te leveren bewijs van de door hem gestelde arbeidsomvang van 84 uur per week.
Gemiddeld 20 uur per maand gewerkt
De werkgever heeft verklaard dat de werknemer gemiddeld 20 uur per maand voor hem werkte en dat hij hem steeds voor een paar uur per keer opriep om te komen werken. Hij heeft verklaard dat de werknemer niet meer uren heeft gewerkt dan op zijn loonstroken staat en dat hij geen ‘zwarte’ betalingen heeft gedaan.
De werkgever heeft verklaard dat de zaak een oppervlakte had van 15 m2 en dat er alleen afgehaald kon worden. Het duurde niet langer dan 15 minuten om de zaak schoon te maken en daarmee werd al een half uur voor sluitingstijd begonnen, zodat na sluitingstijd geen werkzaamheden meer werden verricht. Volgens de werkgever werkte hij op doordeweekse dagen altijd zelf ook in de zaak
Conclusie getuigenverklaringen
De kantonrechter is op basis van de afgelegde getuigenverklaringen van oordeel dat er zeker aanwijzingen zijn dat de werknemer gedurende zijn dienstverband meer uren heeft gewerkt dan de gemiddeld 20 uur per maand die volgens de door de werkgever overgelegde loonstroken zijn verloond.
20 uur per maand komt neer op gemiddeld 5 uur per week en dat aantal uren is niet geloofwaardig, gelet op de verklaringen van de reguliere klanten die de werknemer vaker aan het werk hebben gezien op verschillende tijdstippen.
De stelling van de werknemer, dat hij deels zwart uitbetaald is, is door hem dan ook voldoende onderbouwd en door de werkgever onvoldoende gemotiveerd betwist. De werknemer heeft zelf gesteld dat hij € 1.200 per maand heeft ontvangen voor zijn werk bij de Dönerzaak. Ook al volgt dat bedrag niet uit het overzicht van de contante stortingen, de kantonrechter gaat bij de verdere beoordeling van zijn stellingen van dit bedrag uit.
Betaald voor circa 26 uur per week werken
Uitgaande van het cao-uurloon van € 10,67 bruto per uur (loontabel juni 2022), en uitgaande van een betaling van € 1.200 per maand, waarover partijen het eens zijn dat het brutoloon bij dat bedrag niet veel zal verschillen van het netto-equivalent, is de werknemer betaald voor ongeveer 26 uur per week werken.
Meer uren gewerkt niet aannemelijk gemaakt
De kantonrechter is van oordeel dat de werknemer niet aannemelijk heeft gemaakt, laat staan heeft bewezen dat hij meer uren per week heeft gewerkt. Zijn stelling dat hij zes dagen per week van 11:00 tot 1:00 uur heeft gewerkt, vindt geen steun in de getuigenverklaringen.
Zelfs na twee schriftelijke rondes en het horen van acht getuigen is het nog steeds niet duidelijk wat de openingstijden waren van de zaak. Door verschillende getuigen wordt daar wisselend over verklaard.
De werknemer zelf, die in zijn verzoekschrift wel stelde dat hij gedurende de volledige openingstijden, en heel veel uren daaromheen, steeds (alleen) werkte, heeft dat als getuige niet bevestigd. Hij heeft zelf verklaard dat de werkgever de zaak opende en dat hij dan pas om 15:00 uur begon, maar het is onduidelijk gedurende welke periode dat is geweest.
De zaak was op zaterdag wel open, maar wel pas later, ook daar wordt wisselend over verklaard.
Ook heeft de werknemer zelf als getuige niet bevestigd dat hij zes dagen per week werkte. Dat de werknemer na sluitingstijd elke dag minstens twee uur moest schoonmaken en pas om 1:00 uur klaar was, wordt door niemand bevestigd. Dat getuige 3 de werknemer wel eens ’s nachts, als de zaak dicht was, op het station een sigaret heeft zien roken, is daartoe echt onvoldoende.
Getuige 1, die ook voor de Dönerzaak heeft gewerkt, heeft verklaard dat de zaak om 22:00 uur fysiek werd afgesloten. De tijdstippen waarop getuige 1, getuige 2, getuige 3 en getuige 4 hebben gezien dat de werknemer aan het werk was, zijn goed te verenigen met een werkweek van 26 uur.
Verzoeken tot betaling niet betaalde uren afgewezen
Dat de werknemer structureel meer werkte dan de uren dat hij kreeg betaald, is dan ook niet vast komen te staan, laat staan dat dit 84 uur per week was. Dit betekent dat de verzoeken tot betaling van niet betaalde uren, het vakantiegeld en de wettelijke verhoging daarover, worden afgewezen.
Uitbetaling vakantie-uren
De werknemer heeft gesteld dat hij gedurende zijn dienstverband nooit zijn wettelijke en bovenwettelijke vakantiedagen heeft opgenomen. Volgens de werknemer heeft hij – overeenkomstig het bepaalde in artikel 3.16 van de cao recht op uitbetaling van 420 vakantie-uren.
De werkgever heeft aangevoerd dat de werknemer zijn vakantiedagen heeft opgenomen. Ook voert de werkgever aan dat de werknemer geen recht meer heeft op opname of uitbetaling van zijn vakantiedagen omdat hij in alle jaren voorafgaand aan deze procedure daar nooit om heeft gevraagd.
Verzoek afgewezen
De werknemer is op dit verweer niet meer ingegaan, terwijl dat wel op zijn weg had gelegen. Dit onderdeel van zijn verzoek wordt daarom afgewezen, omdat dit – gelet op het verweer – onvoldoende is onderbouwd.
Transitievergoeding betalen
De werknemer stelt dat het dienstverband op initiatief van de werkgever opgezegd is, en dat de werkgever daarom de transitievergoeding verschuldigd is.
De werkgever heeft hier tegenin gebracht dat sprake was van een contract voor bepaalde tijd dat liep tot 15 maart 2023 en dat hij op 1 februari 2023 heeft laten weten dat dit niet zou worden verlengd. De werknemer is vervolgens per direct niet meer komen werken en heeft de maanden februari en maart 2023 niet meer gewerkt. De werkgever stelt dat hij ervan heeft afgezien om de werknemer hiervoor in rechte te betrekken, maar dat de werknemer onder die omstandigheden geen aanspraak meer kan maken op de transitievergoeding.
Initiatief einde contract lag bij de werkgever
De kantonrechter overweegt als volgt. Partijen verschillen van mening over de inhoud van de arbeidsovereenkomst en hoe die is beëindigd. Niet in geschil is echter dat het initiatief voor de beëindiging, dan wel niet-voortzetting, bij de werkgever als werkgever lag.
Op grond van het bepaalde in artikel 7:673 lid 1 onder a, 3e BW was de werkgever dan ook gehouden aan de werknemer de transitievergoeding te betalen. De door de werkgever geschetste omstandigheden maken dat niet anders, nu dit geen omstandigheden zijn die vallen onder de in lid 7 genoemde uitzonderingen op de verplichting tot betaling van een transitievergoeding.
Dat de werkgever ervan af heeft gezien om de werknemer aan te spreken op het per direct neerleggen van zijn werkzaamheden, is zijn eigen keuze, maar ontslaat hem niet van zijn verplichting tot betaling van de transitievergoeding.
€ 774 bruto transitievergoeding
De door de werknemer berekende hoogte van de transitievergoeding is echter gebaseerd op een maandloon van € 4.618,14, dat door de werkgever wel is betwist. De kantonrechter berekent de transitievergoeding op basis van het loon van € 1.200 te vermeerderen met 8% vakantiegeld en over dienstverband van 1 juni 2021 tot 15 maart 2023, te weten: een jaar, 9 maanden en 15 dagen. Dit komt neer op een transitievergoeding van € 774 bruto.
De wettelijke rente hierover is toewijsbaar met ingang van de dag nadat de arbeidsovereenkomst is geëindigd, dus vanaf 16 maart 2023.
Uitspraak Rechtbank Limburg, 8 april 2025, ECLI:NL:RBLIM:2025:3581
